اساس رینگ داخل قرنیه  به حدود 1970-1960 برمی گردد که کاشتن ایمپلنت در داخل قرنیه برای اصلاح عیب انکساری مورد توجه قرار گرفت ولی به واسطه در دست نبودن ایمپلنت های مناسب و وسایل مربوطه و ظهور لیزر، روش های مزبور به فراموشی سپرده شد، ولی مجددا” در دهه 90 با رفع اشکالات قبلی، مجدداً این روش مورد توجه قرار گرفت. در نیمه دوم دهه 90، FDA امریکا در طی یک برنامه 2 ساله استفاده از این روش را برای نزدیک بینی در حد 1- تا 3- دیوپتر تایید کرد و پس از آن روز به روز شامل پیشرفت این روش می باشیم.

اگرچه  رینگ داخل قرنیه برای نزدیک بینی کم کاربرد دارد اما به دلیل هزینه بالاتر نسبت به لیزر یا لیزیک کاربرد کمتری پیدا کرده است. شاید بتوان گفت مهمترین کاربرد فعلی رینگ برای بیماران دچار قوز قرنیه (کراتوکونوس) خفیف یا متوسط می باشد که قرنیه شفافی داشته باشند و ضخامت قرنیه برای انجام این عمل کافی باشد در بیماران دچار قوز قرنیه، قرنیه دارای استحکام طبیعی نیست بنابراین استفاده از لیزر یا لیزیک روی اصلاح عیوب انکساری در این بیماران ممنوع است اما رینگ های قرنیه ای می توانند باعث بهبود دید بدون عینک و با عینک در بیماران شده و کاهش شدت بیماری گردند.

قرار دادن رینگ در ضخامت قرنیه در محیط قرنیه انجام می شود و با کششی که بر روی قسمت مرکزی قرنیه ایجاد می کند انحنای قرنیه را کاهش می دهد بنابراین باعث کاهش نزدیک بینی می گردد. این رینگ ها از جنس پلاستیک PMMA می باشد و با قرنیه سازگار است. PMMA ماده ای است که در عرض 50 سال گذشته جهت ساخت لنزهای داخل چشمی مورد استفاده بوده است و کاملاً با بافت چشم سازگار است بنابراین باعث ایجاد التهاب نمی شود. معمولاً 2 رینگ در دو طرف قرنیه کار گذاشته می شود. هر رینگ قوسی 150 درجه می باشد و پهنای آن 0.8 میلی متر می باشد. میزان اصلاح عیب انکساری بیمار به ضخامت آن بستگی دارد که از 0.25 تا 0.45 میلی متر متغییر است. این روش برای بیماران نزدیک بینی که آستیگماتیسم بیش از یک دیوپتر دارند مناسب نیست. اما در بیمارانی که دچار قوز قرنیه هستند و معمولاً هم دچار آستیگماتیسم می باشند می توان از این روش استفاده کرد.

در صورت نياز به اطلاعات بيشتر و يا داشتن سوال در اين زمينه ميتوانيد با ما تماس بگيريد.